1-49

1. Μοριακή ιστοριογραφία:

Τίποτε.
Χαμένο.

Όλα
Αποτυπωμένα
Στη μοριακή μας.
Ιστοριογραφία.

Η οποία.
Σε συμφωνία.
Μουσική.

Αρχέγονων μορίων.

Γονιδίων.

Και συνθηκών.
Και κλίματος.

Προσαρμοστικής ικανότητας.
Έμβιου.
Οργανισμού.
Και περιβάλλοντος.

Και άλλων βίων.
Προγονικών. Αιώνων.
Κι αίματος.
Μας αποδεικνύει.
Πως Δεν γεννιέται. Κανείς.
Πλάκα λευκή.

Αλλά με οδύνη πρότερη.
Άλλοι με λιγότερη.
Κι άλλοι με περισσή.

Της γονιδιακής μας.
Μοίρας.
Απλοί.
Προσκεκλημένοι.
Κι αν χαμωγέννητοι.
Ή εγκαταλελειμμένοι.
Νεκροί.
Πριν την ελπίδα.
Που.
Δυστυχώς.
Πεθαίνει.
Τελευταία.
Κι Αν υψηγέννητοι.
Ή με στοργή.
Στα όρια ευτυχίας.
Ή γαλήνης.

Η οποιαδήποτε. Διάψευση.
Συμβεί.
Αν ο εγκέφαλος
( Που πίστη μου. Πως η ψυχή).
Στην πλάκα μας. Μεταφραστής.
Της Ομορφιάς. Ή της Ασχήμιας.

------------------------------------------------------------------------------------------------

2. Χνώτα ψυχών:

Πόσο λυπάμαι.
Τις ψυχές.
Που με τα χνώτα.
Της δικής μου.
Συναντήθηκαν.
Αλλά που κακοπάθανε.
Να ανασάνουμε.
Μαζί.
Όπως.
Αν γνωριζόμασταν.
Στον Παιδικό Καιρό.

Ας με συγχωρήσουν.
Που.
Αέριζα.
Όχι το σπίτι μου.
Με τέντα.
Τα παράθυρα.
Αλλά δωμάτια ξενοδοχείων.
Μακρινά
και άγνωστα.
Μ’ άθλια ταμπέλα.
Που ’χε σβησμένα γράμματα.
Και τους ξυπνούσανε.
Εφόδου τάγματα.
Το 3968.
Επειδή στην οικιστική συνοικία.
Των εργατών. Οξυγόνου.
Προκαλούσα. Υποκινώντας ανταρσία.
Τεχνητή βροχή.
Και η κατηγορία:
Πως όλοι βγήκαν’. Να περπατήσουνε. Γυμνοί.
Και φανερά να κλάψουν.
Για τη χαμένη Γη.
Και τα στοιχειά της.
Που αιώνες
Τεχνητής ζωής.
Ότι υπήρξαν.
Δεν ξεγράφουν.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3. Γνώση εγκλήματος:

Πολλές φορές.
Όταν τα σκυλιά.
Εγκαταλείπονται.
Από οικογένειες.
Κυκλοφορούν.
Σε αγέλες.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4. Ζωή στο Χάος:

Εξωγήινη ζωή υπάρχει.
Στην ίδια τη Γη.
Μικρόβια αχαρακτήριστα.
Στο μικροσκόπιο.
Άγνωστα.
Και καταχωνιασμένα.
Σε βάθη πάγου.
Ή φωτιάς.
Και χημικών στοιχείων.
Με του μεταβολισμού την ισχύ.
Που δημιουργεί Ζωή.

Κι η Επιστήμη.
Στο δρόμο της κατανόησης.
Πρώτα. Αυτής.
Κι ύστερα εκείνης.
Που. Όπως φαίνεται.
Θα δούμε.
Δι’ μεταφορών.
Μέσω μαύρων οπών.
Σε ένα ταξίδι.

Που μπορεί. Καν.
Να μην αρχίσει.

Αλλά να γίνει.
_______________________________________________________________________________________________________________

5. Ανθρώπινο πέρασμα:

Για να ’σαι πέρασμα.
Υπογράφεις χαρτιά.
Στο κράτος.
Το σύμφωνο δουλείας.
Πώς περιμένεις να ’σαι πέρασμα.
Ανθρώπινο.
Απλήρωτα
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
6. Παιδιά δολοφόνοι:

Αφού.
Στα σπάργανα.
Της ζωής.
Τα παιδιά- δολοφόνοι.
Αγριότερα.
Από τους ενήλικες.
Ομοίους τους.

Ως Άχρονα-
Αγεωγράφητα
και Ανιστόρητα.
Μετεωρίζονται.
Ανάμεσα στον ενήλικο.
Και τον παιδικό κόσμο.

Που κι αυτός ανύπαρκτος.
Των μεγάλων. Επινόηση.
Για να ξεμπερδεύουμε.
Με μια ηλικία που
ενταφιάζεις.
στην εφηβεία.

Και Ως μικροί άνθρωποι.
Που δεν φρονούν ούτε τη θνητότητά τους.
Ούτε και καμιά άλλη όλα αθάνατα ατέλειωτα

μεγάλα και ψηλά
Ανήκουν.
Για τα καλά.
Στον κόσμο.
Του αοράτου.
Που πιο τρομακτικός.
Κι αιματηρός.
Κι από του Δράκου. Του Ντίσελντορφ.
Ή του Ρώσου. Τσικατίλο.
Τα εγκλήματα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
7. Ωδή σε Ανυπότακτους:

Ενός πολέμου.
Η επιθετικότητα.
Και η αδικία.
Κατανοείται.
Από τους.
Αναλώσιμους στρατιώτες.
Όταν έχουν.
Για ήρωες.
Ανυπότακτους.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
8. Ανακούφιση:

Αγαπώ τις λεωφόρους.
Στις μητροπόλεις.
Με βενζινάδικα.

Σαν σε ταξίδι.
Ασταμάτητα.

Κι αυτό μια ανακούφιση.
Όταν γυρνάς.
Απ’ της δουλειάς.
Την άβια.
Συμβίωση.

Και τα ρολόγια.
Χωρίς καπάκια.

Που οι συνάδελφοι γυρνάνε.
Για να σχολάσουν.
Πιο νωρίς.
Από τη βάρδια.

Κι αν δεν το πάρει.
Ο προϊστάμενος.
Χαμπάρι.
Ασύνειδα. Την κάνεις.
Τη διατριβή.
Στου Χρόνου.
Τη μέγιστη αυταπάτη.

Μετακινώντας.
Δείκτες.
Αυτά που ήταν.
Να έρθουν.
Έτσι απλά.
Τα κάνουμε.
Πιο γρήγορα.
Να τρέχουν.
Κι αν δεν συμβεί κάτι κακό.
Σε αυτά που τα προτρέξαμε.
Με δόλο.
Ποτέ δεν θα το νιώσουμε.
Με φόβο.
(Χρήσιμου μέτρου της ψυχής μας).

Πως και η αίσθηση.
Του χρόνου.
Στη ζωή μας.
Είναι υπόθεση.
Του νου μας.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
9. Παιδιών ελευθερία:

Αν.
Σε μια συγκέντρωση.
Ενηλίκων.
Ενας μας Σηκωθεί.
Και καθίσει.
Σωριασμένα.
Στο πάτωμα.
Για να παρατηρήσει.
Ένα.
Δυστυχισμένο.
Έντομο.
Πιασμένο στο καλοριφέρ.
Που ψυχορραγεί.
Αλλά δεν πεθαίνει.
Και το ενδιαφέρον.
Χαθεί στη στιγμή.
Και αρπάξει. Τότε.
Καλαμάκια.
Απ’ το τραπέζι.
Για να φτιάξει. Ενα τρένο. Δίχως ράγα.
Όλοι θα τον κοιτούσαμε μ’ απορία.
Για την αλαφροΐσκιωτη εικόνα.
Σε ένα παιδί, όμως. Κανείς δεν δίνει σημασία.
Μουρμουρίζουμε «παιδιά». Με αποσιωπητικά.
Ή λέμε «Παίζουν».
Και αποστρέφουμε το κεφάλι.
Χάνοντας έτσι. Την ευκαιρία.
Να θυμηθούμε το παιχνίδι. Με τον κόσμο. Των ψευδαισθήσεων.
Την εποχή. Που ακόμη και στις πιο χαρούμενες στιγμές.
Των παιχνιδιών και των οικογενειακών συναντήσεων.
Αποτραβιόμασταν. Χωρίς την υποκρισία. Της παραμονής. Από ανάγκη.
Ή από το δαιδαλώδη συναίσθημα. Των υποχρεώσεων.
Απλά, για να παίξουμε. Ό,τι. Μας Γεννούσε. Το κεφάλι.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
10. Μέλλον:

Και μετά.
Από ελάχιστη.
Παραμονή.
Στη φύση.


(Όποιος διατεθειμένος.
Ως αντηχείον.
Να την αντηχήσει.
Οι. Περισσότεροι. Ασθενείς.
Του κόρου. Και του κορεσμού.
Των πρόσκαιρων. Και των θνητών.
Σκιών. Των μητροπόλεων.
Με τόσο θόρυβο. Κάτω από τον ήλιο.
Αντί σιωπής. Π’ η εικόνα του με ορίζοντα.
Ή μες. Τα ρουμάνια. Των βουνών.
Ανάμεσα σε δέντρα. Αιωνόβια. Ακίνητα)

Μπορείς να αντιληφθείς.
Γιατί τις μητροπόλεις μας.
Κι εμάς.
Μαστίζει.
Η φύση.
Με σιχτιρισμένες.
Τις Τέσσερις Εποχές.

(Τη σκόνη τους. Την έχεις. Λευκά μαλλιά. Στα γηρατειά.
Και στων βιβλίων. Πια. Των σχολικών. Μια αναφορά.
Κι η ποίηση των ονομάτων τους. Άνοιξη. Καλοκαίρι. Φθινόπωρο. Χειμώνας.
Ασθενεί. Στα θρανία. Της Περσεφόνης. Τα Ψυχικά. Που. Λιποτακτούν.
Από τα χαρακώματα. Της κοινωνίας της αγοράς..
Εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών. Του 21ου αιώνα.
Όπου στο έλεός τους η ανθρωπότητα.
Απλώς επειδή η βίωση των γεγονότων τους. Στον ενεστώτα.
Και από το σκιάξιμο. Μιλάμε για το αληθώς δυσοίωνο μέλλον. Του πλανήτη. Ενώ αυτό. Έχει έρθει. Ήδη).)

Και οργή για τη βροχή.
Τον ήλιο.
Το κρύο.
Ή τον αέρα.
Τίποτε φυσικά.
Δεν μας ειδοποιεί:
Ούτε η μυρωδιά του κόσμου.
Πριν από την καταιγίδα.
Ούτε το κρυμμένο
από τα κτίρια.
Φεγγάρι.
Για του καιρού τις προθέσεις.
Απ’ τους θολούς τους δακτυλίους.
Και τα στίγματα.
Τα κόκκινα ή τα κίτρινα.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
11.Μέλλον:

Σε ελληνικό νησί.
Όταν αγόραζα πανέρι.
Έναντι ευτελούς τιμήματος.
Με όστρακα και κοχύλια.
Σκεφτόμουν πως στις διαστημικές αποικίες.
Αλλά και τις Μητροπόλεις.
που θα επιβιώσουν στον πλανήτη.
Θα είναι είδος πολυτελείας.
Και θα πωλείται.
Από μεγάλα πολυκαταστήματα..
Και μουσεία της Παλιάς Γης.
Σε βιτρίνα.
Και θα αναγράφει.
«Παλιά φύση».
Η πινακίδα.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
12.Παρόν:

Τα θύματα.
Και οι
αυτόπτες μάρτυρες.
Χρειάζονται.
Το ίδιο δέος.
Που δείχνουμε.
Στους φονιάδες.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
13. Ανθρώπινα νερά:

Στην
Πανσέληνο.
Εξακολουθούμε.
Να τραβιόμαστε.
Σαν τα νερά.

Παρόλη την ηλεκτρική μας απόκρυψη.
Στο Σύμπαν.
Αυτήν.
Που μας κάνει.
Να ξεχνάμε.


(Μαζί με τα επτακόσια.
Χιλιόμετρα. Στρώματα.
Της γήινης ατμόσφαιρας.
Που τα ονόματά τους.
Σκληρά σαν τον αέρα.
Που φέρουν.
Και τον πάγο.

Τροπόσφαιρα* –
Στρατόσφαιρα.
Μεσόσφαιρα.
Ιονόσφαιρα.
Θερμόσφαιρα.
Κι Εξώσφαιρα*.
Κι Ορίζουν.
Τα όριά μας. Με το Χάος).


Ότι ταξιδεύουμε στο Σύμπαν.
Επάνω σε ένα πλανητικό σώμα.
Ότι δεν υπάρχει Δημιουργός.
Και η ύπαρξή μας.
Στη θνητή ζωή μας.
Δεν ήταν μέρος.
Του ευφυούς του σχεδιασμού.
Αλλά τυχαία.

Ενός μορίου.
Δαιμόνιου.
Αντιγραφέα.

Που σε μια σούπα.
Νουκλεοτιδίων.
Αμινοξέων.
Αζώτου κι
Άνθρακα.
Ανέπτυξε μεταβολισμό.
Κι άρχισε τη ζωή.
Απ’ του νερού.
Τα
σπάργανα.

*Αυτή που υπάρχουμε. Τα σύννεφα. Κι εμείς.. Με ποταμούς νερού. Που στη συννέφειαν έργο. Και πιο ψηλή. Ή πιο χαμηλή. Αν έχουμε χειμώνα. Ή θέρος.
¨**Αυτή που μπουσουλίσαμε στο Χάος. Η σκάλα μας στο Σκότος. Ή άσκαλοι από τρόμο;
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
14. Σύγκριση τραυμάτων:

Άλλες οι μελανιές.
Του παιχνιδιού.
Κι άλλες της βίας.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
15.Έμπειρος ψυχών:

Τα παιδιά.
Στην 1η τους ηλικία.
Μικροί άνθρωποι.
Και όχι δύσκολα.
Ενας έμπειρος ψυχών.
Μπορεί να οραματιστεί.
Τη θέση που θα έχουν.
Ως μεγάλοι.

Θυμάμαι ένα αγόρι.
Στα σκαλιά σχολείου.
Στο κέντρο της Μητρόπολης.
Με μάτια κατάμαυρα.
Που θες να πεις:
«Μη φεύγεις θάλασσα».
Και σώμα, κλαράκι γερανιού.
Που το θαυμάζεις.
Γιατί μεγαλώνει.
Και χωρίς τη συνδρομή νερού.

Το μόνο.
Που περπατούσε.

Όλα τ’ άλλα γύρω του.
Ανάλογα με τα τετραγωνικά.
Των διαμερισμάτων τους.
Με τρέξιμο ενήλικο.

Όχι παιχνιδιού.
Αλλά Σκληρό.
Κι επικίνδυνο.
Που αν χτυπάει ή ματώνει.
Αδιάφορο.

Σε αυτό το αγόρι.
Λοιπόν.
Μπορούσες να δεις.
Καθαρά.
Ότι στο μέλλον.
Ψυχή.
Της ποικιλίας.
Του ανθισμένου.
Σε τέτοια Ανήλιαγη Μητρόπολη.
Γονιδίου.
Μεταφοράς του νευροδιαβιβαστή.
Της ντοπαμίνης Υπεύθυνης της εξωστρέφειας.
Με την ονομασία 5HTT-LPR.
Που τάσεις.
Προκαλεί.
Αυτοκαταστροφής.
Και βία.
Αλλά Και με έλλειψη επαρκούς σεροτονίνης.
Υπεύθυνης για την πλήρη ακινησία. Των δεκαπέντε μυών.
Που σχηματίζουνε το γέλιο.

Και αιτία θλίψης. Σε περιβάλλον δομημένο.

Ψυχή.
Που. Με μολύβι.
Θα επιμένει και θα γράφει.
Στο ημερολόγιο.
Που ως καταστρώματος. Θα Κρατάει.
Για να σχεδιάζει.
Τα γράμματα.
Που του ουρλιαχτού του.
Άσυλα.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------16. 16.Βλέμματα:

Όποιος αγαπάει.
Οι κόρες του στα μάτια.
Πιστού σκυλιού.
Όποιος μισεί.
Οι κόρες του στα μάτια.
Γάτου τυφλού.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
17. Ακοή του βυθού:

Όποιος έχει εσωτερική ακοή.
Ξέρει.
Πως σαν τον ήχο του βυθού.
Είναι αυτή.
Ακόμη.
Κι αν στερείσαι.
Ακοής.
Ακούς με αυτήν.
Ακόμη κι αν τη χάσεις.
Μένεις με αυτήν.
Και μακριά από τον κόσμο.
Όλοι οι απόηχοι.
Χωρίς το κουρνιαχτό τους.
Πιο ευκρινείς.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18. Παιχνίδι που στράβωσε:

Ευκολότερη.
Η απόκρυψη
Ενός εγκλήματος.
Από τα παιδιά.
Γιατί γι’ αυτά.
Δεν υπάρχει έγκλημα.
Αλλά παιχνίδι.
Που. Στράβωσε.
Ξαφνικά.
Γι’ αυτό
Και οι σύγχρονοι εγκληματολόγοι.
Χρησιμοποιούν κούκλες.
Και παζλ.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
19. Ανθρώπινοι βράχοι:

Όταν ζητάω.
Να πιαστώ.
Σε βράχο.
Σε θάλασσα.
Μόνο σε ανθρώπους.
Πιο ενδιαφέρον.
Αυτοί.
Να φανούν.
Αντάξιοι ενός βράχου.
Ούτως ή άλλως.
Κομμάτι τους. Τα ανθρώπινα όντα.
Στη χημική μας Σύσταση.
Συγγενείς.
Με όλη τη φύση.
Και τα πλάσματά της.
Όπως. Με τα ερπετά.
Που έχουμε ακόμη. Την καρδιά τους.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
20. Ανεπίστρεπτος ίσκιος:

Αν.
Θέλεις πολύ.
Να πάρεις
τις οδούς των οιωνών.
Μα το όνειρο.
Το εξασθενίζει.
Η οδύνη.
Των δεσμών.
Και η πραγμάτωση.
Στον ύπνο σου.
Θα ’ρθει η στιγμή.
Που απ’ την πόρτα των δεσμών.
Στον ξύπνιο σου.
Δεν θα ξαναεπιστρέψει.
Ο ίσκιος σου.
Αλλά ένα σώμα.
Που θα κινείς.
Ως ανδρείκελο.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
21. Παιδικός κόσμος:

Ο ενήλικος νόμος αποστρέφει.
Το πρόσωπο.
Από νεαρούς φονιάδες.
Για να μην αποδεχτεί.
Πως ο παιδικός κόσμος.
Δεν υπάρχει.
(Των ενηλίκων επινόηση
για να εξηγήσουμε
Συναισθήματα ή στάσεις ζωής.
Πραγματικής επιστημονικής φαντασίας.
Που ατονούν με την ενηλικίωση.
Τα παιδιά άνθρωποι.
Στην πρώτη τους ηλικία ).
Όπως και στους άλλους δολοφόνους.
Αυτό που υπάρχει.
Κι ας μην τη συμφέρει την καθεστηκυία τάξη.
Που κονομάει.
Από την ευκολία του Κακού.
Είναι.
Ενας ανεξερεύνητος.
Γονιδιακός χάρτης.
Που εξαιτίας της χημείας του εγκεφάλου.
Περιβάλλοντος
και συνθηκών του βίου.
Βίας και κουρνιαχτού.
Υψηλών ποσοτήτων μολύβδου.
Στο πόσιμο νερό.
Τραυματισμών.
Στο κεφάλι.
Με μεγάλη ζημία.
Στους προμετωπιαίους λοβούς.
Ή στο θυμικό.
Ένα παιδί αφαιρεί μια ζωή.
Σαν να πίνει νερό.
Γιατί στον εγκέφαλό του.
Όπου η ψυχή.
Με ατσάλι έχει χτιστεί.
Η πόρτα στων συναισθημάτων.
Την ηθική.
Τη μόνη.
Που εγώ αναγνωρίζω.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
22. Ξοπίσω από τον Ρεμπό:

Τα βιβλία.
Καταστρέφονται.
Από το φως.

Γι’ αυτό.
Κι οι αναγνώστες τους.
Μ’ αυτήν την κιτρινίλα.
Τ’ ανθρώπου.
Που ζει νύχτα.

Χωρίς του νυχτόβιου.
Τα πλεονεκτήματα.
Ως ασπίδα.
Μα νυχτοπλάνητες. Ξοπίσω απ’ τον Ρεμπό.
Όταν της ποίησης το μολύβι
εγκαταλείπει.
Λαθρέμπορος ανθρώπων
για να γίνει.

Τα βιβλία.
Καταστρέφονται.
Από το φως.
Γι’ αυτό.
Και οι αναγνώστες τους.
Ως Ασθενείς.
Χωρίς συγγραφέα.
Και ποιητή
Και σκότος.
Που νιώθουν μητρικό.
Σε κάστρα απόρθητα.
Με τις βαριές κουρτίνες..
Και τον Ρεμπό. Αρχηγό.
Στις πολεμίστρες.
Όταν εγκατέλειψε.
Για πάντα.
Το μολύβι.
Λαθρέμπορος ανθρώπων.
Για να γίνει.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
23. Λεηλασία παλιών ήχων:

Δεν μπορώ να βρω.
Ήχους. Τρένων.
Τις ταινίες.
\Που είχα.
Μου τις έκλεψαν.
Σε μια λεηλασία παλιών ήχων.
Και, δυστυχώς.
Όλοι καταλαβαίνουν.
Τον τεχνητό ήχο της ράγας.
Ή κάποιον.
Που το κάνει.
Με τα χείλια.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
24. Αισθήσεις:

Αυτά που βλέπουμε.
Ακούμε. Οσφραινόμαστε.
Είναι ο κόσμος πριν τον κόσμο
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
25. Εξομολόγηση:

Για να επιβιώσεις..
Μόνο.
Με κάθαρμα λοχία.
Πλάσμα.
Της Αιχμηρής.
Γωνίας
Που. Προεξέχει.
Στο Κακό.
Και κάτι παραπάνω.
Με το γονιδιακό χάρτη.
Των εργατών.
Και των παρανόμων.
.Με θέση.
Στον χρόνο.
Χαμηλή.
Λύκος
Εν δράσει.
Που το φαντάρο του.
Δεν χάνει.

Όχι απ’ αγάπη.
Και καθήκον.

Αυτά στο στόμα.
Των γελοίων.
Της Εθνικοφροσύνης.
Με πάγιο συμφέρον.
Συνεπικουρούμενοι.
Από τις Εταιρείες.
Του Θεού.
Τη χάραξη από. την Εποχή.
Του Χαλκού.
Πολιτικής πολεμοκάπηλης.
Και επιθετικής.
Και αύξησης ορίων.

Αλλά στο πλαίσιο.
Μιας γλώσσας.
Ντομπροσύνης.
Που στ’ όνομα. Του μάταιου.
Την κάνει από το σφαγείο:

Κι οι οδηγίες στους στρατιώτες του σαφείς:
«Χαμαί στο χώμα.
Όπως ξεκινήσατε.
Την Εποχή των Δεινοσαύρων.
Σκουλήκια ακόμη.
Κι αν μπούμε μπρος.
Τρέξτε. Συνέχεια.
Και σε λάκκους.
Απ’ οβίδες.
Να θαφτείτε.
Ως το στόμα.
Και βάλτε ασπίδα. Ένα πτώμα.
Κι από τους νεκρούς. Παγούρια.
Και φαΐ. Να παίρνετε.
Και δόντια.
Μα μη τα βλέπετε.
Στα μούτρα.
Γιατί από αυτά.
Πετάνε οι ψυχές. Σαν πεταλούδα.
Κι Αν είστε από εξοχές κι από επαρχία.
Τότε. Καλύτερα
Θα τα ’χετε συνηθίσει. Τα ψοφίμια.
Και δεν θα νιώσετε τίποτα».
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
26.Αποδεικτικά στοιχεία ανήλικων δολοφόνων:

Το παιδί δολοφόνος.
Κρατάει συχνά.
Ημερολόγιο.
Και οι ζωγραφιές του.
Είναι τα σχεδιαγράμματα.
Των τόπων. Εγκλήματος.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
27. Βλέμμα στη θάλασσα:

Κάποτε.
Χαμένο.
Παιδί.
Των ιδεών.
Ερωτευμένο.
Από την όψη των ναζί.

(Αφού απαίδευτο
και ανιστόρητο
Και απ’ το σχολείο
και απ’ τη φαμίλια του).

Εκπαίδευε.
Στον ασφυκτικό.
Οικιστικό ιστό.
Όπου μεγάλωσε.

Και που στην πραγματικότητα.
Η στενότητά του έφταιγε.
Για τη βία του.
Την οποία δεν μάζευε.
Αιώνων χριστιανική ηθική.

Ενα σκυλί.
Που το ’λέγε «Σκοτώστρα».

Και για σκυλομαχίες.
Του τρίζε τα δόντια.

Ώσπου ένας γείτονας.
Με σθένος.
Γιατί.
πεπεισμένος.
Πως χώνευε στο ξύλο.
Και τα ουρλιαχτά.
Του ζώου.
Τη βία της ζωής του.
Και απ’ το δικό του πόνο.
Την κραυγή του.
Τον πήρε σπίτι του.

Και εκεί του διάβασε.
Από τα Απομνημονεύματα.
Του διοικητή του Άουσβιτς.
Ρούντολφ Ος.
Δύο αποσπάσματα.
Πως τα σκυλιά.
Αντάρτες στην ασχήμια των ναζί.
Παρόλο.
Που τα εκπαίδευαν.
Για μήνες.
Στα στρατόπεδα.
Και τα φιλοξενούσαν.
Σε ακριβά σκυλόσπιτα.
Σε ένα ειδικό πρόγραμμα.
Που κόστισε.
Εκατομμύρια μάρκα.
Ώστε να εκπαιδευτούν
να αναπληρώνουν.
Τη θέση των φρουρών.
Αφού χρειάζονταν.
Στρατιώτες.
Για τα μέτωπα.
Όχι μόνο δεν συνεργάστηκαν.
Αλλά ως σκυλιά.
Κοιμούνταν.
Όποτε
γουστάριζαν.
Κι όσο κι αν τα είχαν αγριέψει.
Στη σάρκα του εβραίου.
Και των άλλων κρατουμένων.
Έφτανε κι ένα χάδι.
Για να τους αγαπήσουνε..
Και ως σκυλιά
Που μύριζαν το άδικο.
Από ντροπή.
Δεν πείραζαν.
Εκείνα. Των Ανθρώπων λείψανα..
Στο εργοστάσιο.
«Που η εργασία
σωτηρία»
Και τέλος.
Του διάβασε.
Μια φράση.
Του ίδιου.
Που υπηρετούσε.
Ας ήτανε στυγνής παραφροσύνης.
Πολιτική με όραμα..
(Όπως αυτός.
Χιλιάδες άλλοι.
Που αμπάρωναν τις πόρτες.
Στα ναζιστικά τρένα.
Και φούρνων ανθρώπινη τέφρα.
Την ξεσκονίζανε.
Σαν σκόνη.
Απ’ την μπότα.
Που χώριζαν παιδιά.
Όσα κρατούσανε ψωμί.
Για αέριου μπάνια.
Και τ’ άλλα
. Για κάποιου Μένγκελε.
Πειράματα.
Αυτοί που εκτελούσαν εκατοντάδες
. Σε χαντάκια. Όταν ραγιζόταν η καμινάδα.
Από την πίεση των πτωμάτων.
Με αντάλλαγμα αλκοόλ και άδεια)

«Σήμερα.
oδήγησα
από την ύπαρξη
στην ανυπαρξία 5.000 άτομα.
Από την Κεντρική Ευρώπη».
Και δεν συμπόνεσα ούτε τα παιδιά.
Που με κοιτάζανε με τρομαγμένα μάτια.

Μόλις τελείωσε.
Το χαμένο παιδί.
Των ιδεών.
Το ερωτευμένο
Με την όψη των ναζί.
Σκοτείνιασε.
Και λένε πως τελευταία φορά.
Με το σκυλί. Τον είδανε.
Αγκαλιά.
Στη λεωφόρο.
Την παράλια.
Να ουρλιάζει.
Σαν ναυαγοσώστης :
«Βλέμμα στη θάλασσα».
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
28. Τοπίων μνήμη:

Τα τοπία φέρουν μνήμη.
Ό,τι και να χτιστεί.
Όσες λεωφόροι κι αν τα διασχίσουν.
Όσες ανθρώπινες επεμβάσεις κι αν γίνουν.
Κατεβαίνεις δρόμους.
Που ’χανε φύση.
Και νερά.
Και σε πιάνει κρύο.
Σαν να ’σαι στα βουνά..
Ενώ και τα πουλιά.
Τη μνήμη.
Των τοπίων.
Τη θυμίζουν.
Και μέσα.
Στο τσιμέντο.
Τις μέρες.
Που μεταναστεύουν.
Νομίζεις. Πως είσαι.
Στης Αφρικής. Μια ζούγκλα.
Απ’ τη φωνή τους.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
29. Αρκτικόλεξα:

Όταν ψιθύρισα.
Πολλές φορές.
Το αρκτικόλεξο. ΜΜΜ
( Μέσα Μαζικής Μεταφοράς).
Η συνειδητοποίηση πως με αυτά.
Δεν διασχίζω τίποτε.
Απλώς μεταφέρομαι.
Με σκότωνε για μέρες.
Με όπλο μικρού διαμετρήματος
Στο σβέρκο.
Γιατί το πρόδωσα.
Πως φόραγα.
Αλεξίσφαιρο. Γιλέκο.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
30. Ξεπεσμένοι οικιστικοί ιστοί:

Πρώτα.
Ξεπέφτει.
Μια γειτονιά- Συνοικιακός ιστός.
Κι ύστερα.
Οι άνθρωποι.
Που μένουνε σε αυτόν.

Και η πείρα
από τη θέαση μητροπόλεων.
Μας έχει διδάξει.
Πως τέτοιοι τόποι.
Με τη μνήμη.
Πως κάποτε.
Οι άνθρωποι.
Ήταν λιγότεροι.
Και είχανε σε γειτονιά.
ένα Σπίτι.

Τα παροδικά. Κορμιά.
Μεταναστών.
Στεγάζουν με ευχαρίστηση.

Αφού από τους μόνιμους.
Θα έχουν ήδη εγκαταλειφθεί.
Μόλις. Η Παράλληλη Τηλεοπτική Ζωή.
Ψευδώς*.
Ουρλιάξει.
Πως τη μαστίζει. Ως περιοχή.
Η εγκληματικότητα. Του μετανάστη.

(*Σύμφωνα με τα παγκόσμια. Στατιστικά. Η εγκληματικότητα των ντόπιων πιο μεγάλη).
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
31. Τόποι με ορίζοντα:

Σε τόπους με ορίζοντα.
Και κοντινή ζωή.
Στη φύση.
Οι κάτοικοι.
Λόγω της κατανόησης.
Του ατελείωτου.
Του χρόνου.
Και της φυσικής μετάβασης.
Από τη μέρα στη νύχτα.
Και ανάποδα.
Με αυγές και δειλινά.
Ηλιοβασιλέματα και σούρουπα.
Ειρηνικοί.
Και ίσως.
Γι΄ αυτό.
Του χώρου.
Που κατέχουν.
Ως Καλλιτέχνες δημιουργοί.

Ασπρισμένα σοκάκια.
Γλάστρες από τενεκέδες λαδιού.
Και βότσαλα.
Και ξεδιαλύνονται. Έτσι.
Με την ομορφιά.
Τα θολωμένα ανθρώπινα.

Αντίθετα, εμείς.
Που ο χρόνος μας.
Ελάχιστος.
Αφού Ορίζεται.
Από την εργασία μας.
Και τις υποχρεώσεις μας.
Κι οι μέρες.
Και οι νύχτες.
Ξαφνικές.
Δίχως αυγές.
Και δειλινά
και ηλιοβασιλέματα.
Και σούρουπα.
Δεν είμαστε καλλιτέχνες δημιουργοί του χώρου μας.
Φοβούμενοι. Πως δεν θα προλάβουμε. Τίποτα.

Της ασχήμιας.
Και Της τεχνικής μας ζωής.
Θύματα.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………32.Προσπάθεια σοφίας:

Άκου.
Ανθρώπινες φωνές.
Αλλάζοντας..
Κουβέντες.
Κοφτές.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
33. Αγγελιαφόροι:

Μια νοσταλγία.
Για το διάβασμα.
Των εφημερίδων.
Που ’φερνε ο πατέρας.
Ζεστές.
Από τον τροχό.
Των τυπογραφείων.
Μεταφορέας ειδήσεων.
Με κάθε επισημότητα.
Τότε κατάλαβα.
Τη σημασία.
Των αγγελιαφόρων.
Κι έβλεπα στις ταράτσες.
Της μητρόπολης.
Του Αργους.
Τη φρυκτωρία.
Και άκουγα πάντα.
Την κραυγή.
Έπεσε η Τροία.
Κι ύστερα.
Μπούκαρε η μπατσαρία.
Με εισαγγελική παραγγελία.

Το κράτους.
Είχε πάντα τιμωρία.
Γι’ όσους ανάβανε.
Τη φλόγα.
Προαυλισμού τους.
Στα διαμερίσματα.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
34. Παύσεις:

Σαν γράφεις με μολύβι.
Το νιώθεις το γράμμα.
Στο μεδούλι.
Στα σύμφωνα.
Σπαράζεις.
Γελώντας με υστερία.
Και στα φωνήεντα.
Η γλώσσα σου αναπνέει.
Και ορίζει απελπισία.
Στο σύγχρονο κόσμο.
Σπάνια η.
Διά χειρός.
Ο ηλεκτρονικός κόσμος.
Πιο γρήγορος.
Κι ανώδυνος.
Ενας ολόκληρος μηχανισμός.
Σε προστατεύει.
Από τις λέξεις.
Που επιλέγεις.
Αυτός τις καταγράφει.
Αυτός σου τις διορθώνει.
Αυτός τους δίνει τη μορφή
το πλαίσιο όπου γραπτώς υπάρχεις.
. Στη δια χειρός.
Το χέρι σου κοπιάζει.
Όταν ο εγκέφαλος.
Παίρνει ανάσα.
Από τις σκέψεις.
Και τα οράματα
που υποκρύπτει
η ανθρώπινη διάνοια.
Με μια αλλαγή σπασμένης μύτης.
Η σβήσιμου με γόμα.
Κι η σκέψη σου που θα γραφτεί. ‘
Όπως κι εκείνη υπό κερί.
Έχει και παύσεις.
Και κάμποση σιωπή. Στη γλώσσα.

Τέλος,
Άλλο. Νερά.
Απ’ τα μάτια.
Σε χαρτί.
Κι άλλο.
Σε πληκτρολόγια.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
35. Μέλλον:

Η αλληλογραφία.
Στο νέο ανθρώπινο κόσμο.
Θα αποτελεί επαναστατική πράξη .


Ο καταναλωτικός άνθρωπος.
Ο δούλος τεχνηέντως.
Η μόνη του πια αλληλογραφία.
Οι συναλλαγές των τραπεζών.
Και οι λογαριασμοί.
Των δημοσίων υπηρεσιών.

Ενώ πια.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της.
Μέσω του Διαδικτύου.
(Πραγματική παρηγοριά
Πως οι συνάνθρωποι. Αιώνια θα αλληλογραφούν).
Και των μεταναστών.
Οι καρτ ποστάλ.
Με της πατρίδας τους.
Τοπία.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
36. Οι προορισμοί ως αντίτιμο:

Στον ηλεκτρονικό κόσμο.
Που αναμφισβήτητα.
Μας κέρδισε χώρο.
Έχει μειωθεί η ομιλία.
Κάποτε,
οι επιβάτες των μέσων μεταφορών.
Των μητροπόλεων.
Έπαιρναν το εισιτήριο.
Λέγοντας τον τόπο προορισμού.
Τώρα λένε το αντίτιμο του εισιτηρίου.
Θέλω τη διαδρομή των 50 λεπτών.
Κι όχι του τόπου όπου πηγαίνω.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

37. Παιδική ηλικία:

Θυμάμαι.
Μια φορά.
Που ’πέσε ο Τάφος.
Του Χριστού.
Σε μια ανηφόρα.
Κι ως άνθρωποι.
(που οιονώθροοι.
οιωνοπόλοι.
Και το συχνότερο.
Όταν μόνοι).
Ο Επιτάφιός του.
Ξαφνικά.
Κατέληξε δικός μας.

Πάντα πανέτοιμη η ζωή μας.
Για τη Θλίψη.
Και το σημάδι.
Κάποιας. Μοίρας.
Ότι σκληρά. Θα μας χτυπήσει.
Κι όλους μας πλάκωσε. Ησυχία.
Κι αυτός. Ο ζόφος.
Που ’χει η Πίστη. Ότι μας Ράβεται.
Η θέση μας. Στον κόσμο.
Ακόμη κι αυτές.
Οι μυροφόρες.
Ρούπι. Δεν κάνανε για το Σώμα.
Που κύλησε στην άσφαλτο.
Ως εικόνα.
Και τότε.
Πετάγεται το αίμα.
Μιας αγίας.
Θνητής.
Γι’ αυτό μεγάλης σημασίας.
Που ’χα την τύχη.
Στη γονιδιακή μου αλυσίδα.
Να είναι.
Η προγιαγιά μου.
Κι όπως κοιτάζαν’.
Όλοι.
Μ’ αγωνία.
Κόβει βασιλικό.
Από περβάζι.
Που μοσχοβόλαγε.
Η ομορφιά του.
Και στο σημάδι.
Το κακό.
Με ευγένεια.
Τον πετάει.
Και δίχως να κομπιάσει.
Σε όλους μας φωνάζει.
Απάνω απ’ το στραπάτσο.:

Ακόμη μία υψηλή καλλιτεχνία.
Από δημόσιο εργολάβο.
Ακόμη κι ο Χριστός.
Που ανέβηκε το Γολγοθά του.
Με τη σπρωξιά του όχλου.
Και τα μαστίγια της φρουράς του
Σκοντάφτει πεθαμένος.
Και σε τεσσάρων ώμων.
Ξαπλωμένος.
Σε δρόμο.
Που φτιάξε.
Το κράτος.
Σαν συνοικίας του Λιβάνου.
Από τις βόμβες και τις μάχες.
Κι όλοι γελάσανε.
Ακόμη κι οι παπάδες.
Και ο Επιτάφιος.
Του Χριστού.
Δεν ήταν πια δικός μας.
Και τον συνέχισε από ’κεί.
Ο Κύριός μας.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
38. Εκτέλεση μαφίας:

Ως τώρα.
Τη γλιτώνω.
Με προπετάσματα καπνού.
Αλλιώς. Με καθαρίζω.
Ψυχρά.
Σαν τη Μαφία.
Πάνω.
Στο πτώμα μου.
Την τσάκιση διορθώνω.
Του παλτού.
Κι αποχωρώ.
Σαν να περιπλανιόμουν.
Με ησυχία.

Ως τώρα.
Τη γλιτώνω.
Με προπετάσματα καπνού.
Στέλνω για ύπνο.
Δόντια.
Νύχια.
Που με ξεσκίζουν.
Σαν η γη..
Βρεθεί.
Στη φυσική της
τη σκηνή.
Τη νύχτα.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
39. Μάταιη γιατρού ακρόαση:

Σπουδαίο
ταλέντο.

Την κακή.
Την φύση.
Των ανθρώπων.
Τους τη γεννάω.
Με την ακρίβεια μετρονόμων.

Γι’ αυτό
μη με περάσεις.
Από ακρόαση.
Όποιον κι αν γνώρισα.
Τον έστειλα.
Στην Κόλαση.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
40. Παρόν:

Αν η ψυχή.
Στα σωθικά.
Θα ησύχαζε.
Και λίγο.
Όμως, Αυτή.
Στο νου. \
Σκέτο μαρτύριο.
Στην κατοικία.
Της φυσικής μας.
Κβαντικής. Μηχανής.
Που δεν κάνει σιωπή.
Και στον ύπνο ακόμη.
Αυτή θορυβεί.
Υπό νευρώνες και κύτταρα.
Σε τούνελ χιλιόμετρα.

Ίσως γι’ αυτό.
Να τα αγαπάμε.
Να τα διασχίζουμε.
Στην εξωτερική ζωή.
Ως οδηγοί. Κι ως επιβάτες.
Πήχτρα στα χρώματα.
Με στυλοβάτες.
Το αίμα.
Που τρέχει σε φώτα.
Πελώρια φυσικής.
Μα και τεχνητής χημείας.
(Διαδεδομένης στους ανθρώπους.
Της σύγχρονης ζωής.
Όπου.
Οι αΐσκιωτοι.
Πολλοί.
Χωρίς ορίζοντα.
Ήλιο. Χώμα. Νερό.
Και Γη.
Και Γι’ αυτό.
Υπό φαρμακευτική αγωγή).
Κι ο εγκέφαλος.
Το σκέπασμά της.
Και ο καλύτερος.
Του κόσμου.
Αλχημιστής.
Με Γκάμα.
Από οίστρους.
Μουσόληπτους.
Ως φονικούς.
Αν στους προμετωπιαίους λοβούς.
Ελάττωμα.
Ή πληγή.
Αν σκοτεινιάσει.
Η πλευρά.
Η θνητή.
Αληθινά.
Το ζώο μας.
Τρώει. Σάρκες.
Αν είναι Ελεύθερο.
Σε αυτά τα όρια.
Ο άνθρωπος.
Βεβαιωμένα.
Αρπακτικό.
Τα μάτια του.
Στις άκρες.
Του κεφαλιού.
Δυο κόγχες.
Αν και στις πρωτόγονες κοινωνίες.
Όπως μαρτυρούν.
Οι οικισμοί του.
Πλάσμα ειρηνικό.
Και. Χωρίς τείχη.
Τι άλλαξε. Αργότερα.
Ο Χαλκός.
Στην φύση.
Την ανθρώπινη;
Το εμπόριο;
Που επιλέχτηκε.
Ως μέσο συναλλαγής στον κόσμο;
Το συναίσθημα του αρχηγέτη;
Και Της δύναμης.
Του πλούτου;
Που τον αδικαιολόγητο φόβο.
Του θανάτου.
Δήθεν
Καταλύει.
Όταν στο Χάος.
Είσαι
Ούτε. Κόκκος.
Λίγης
άμμου.

(1.Αφού γεννήθηκες.
Δεν θα έρθει.
Κι η στιγμή.
Της αναχώρησης.
Από την έμβια ζωή;.
Προσπάθησε να θυμηθείς τη γέννα σου.
Για να σκεφτείς.
Το θάνατο.
Ως τη μεγάλη Επιστροφή.
Στον κόσμο.
Των αστεριών.
Και της σιωπής ).
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
41. Αυτόπτες μάρτυρες

Γραφίδα της πραγματικότητας.
Η μνήμη.
Ξεχωριστής γραφής.
Για τον καθένα.
Ακόμη.
Και στα κοινά.
Τα βιωμένα.
Απόδειξη οι αυτόπτες μάρτυρες.
Όπως την πραγματικότητα.
Την ξετυλίγουν.
Οι τρεις αισθήσεις.
Αυτές για τον καθένα.
Οι αποδείξεις.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
42. Οι πιο περιζήτητες μάρκες στα λούνα παρκ του μέλλοντος:

Ο εγκέφαλος.
Εργαλείο.
Σπάνιας φαντασίας.
Ικανός.
Στα λούνα παρκ.
Του μέλλοντος.
Των διαστημικών.
Αποικιών.
Να ονειρευτεί.
Τις Μαύρες Τρύπες.
Ως τις πιο. Περιζήτητες.
Μάρκες.
Από τους επισκέπτες.
Κι ας ξέρουν. Πως αν κάνουν.
Αυτό το ταξίδι. Μπορεί καν.
Να μην ξεκινήσουν.

Ο εγκέφαλος.
Σαν ξεψυχά.
Σβήνει στο τούνελ.
Των νευρώνων του.
Τα φώτα.
Με μια μεγάλη λάμψη.
Στο τέρμα.
Από την προσπάθεια.
Να φέρει τη δύση.
Σε έναν οργανισμό.
Που έχει ζήσει.
Ίδια η λάμψη.
Με αυτήν.
Που αντίκρισες.
Όταν σε βγάλανε.
Πριν τη συσκότιση.
Από τη μήτρα.
(Μία φορά. Γεννιέσαι. Και πεθαίνεις.
Κι αν είχες πνεύμα και ήθος.
Συναισθημάτων.
Η μόνη δεύτερη ζωή. Ή τρίτη.
Που θα ζήσεις.
Θα είναι να σε θυμούνται.
Οι ζωντανοί.
Μην περιμένεις. Το θάνατο. Λοιπόν να ξεψυχήσεις).

Κοινή ιστορία του τούνελ.
Το φως Στο τέλος.
Απ’ όσους ξύπνησαν.
Σε κώμα.
Απ’ όσους. Έφτασαν.
Στην πόρτα.
Και δεν τους δέχτηκε.
Το Χάος.
Άξιοι.
Φυσικοί. Οργανισμοί.
Που δεν συνήλθαν.
Από θαύμα.
Όσα τα μειονεκτήματα.
Ενός οργανισμού.
Τόσα τα πλεονεκτήματα.
Που τα ανασύρουμε.
Άγνωστα.
Από γερά γονίδια.
Μη μας ξαφνιάζουν.
Της αυτοσυντήρησης.
Οι τεχνικές.
Που συνεπικουρούμενες.
Της επιστήμης.
Της ιατρικής.
Αν η φθορά του οργανισμού.
Είναι αναστρέψιμη.
Γυρίζουν πίσω.
Πολλές ψυχές.
Είναι.
Της βιολογίας μας.
Ασπίδες.
Φυλών της Ερήμου.
Που μάχονταν.
Ανέμους.
Σαν να ’ταν.
Λόγω δέους.
Αυτοκράτορες.
Στρατού γενναίου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

43. Εξομολογητήριο:

Ως βαρδιανός.
Τη νύχτα.
Οι φίλοι μου.
Ή καμένοι βενζινάδες.
Ή σε «Μαγαζιά της Περσεφόνης».
Μπάρμεν.
Ή νοσοκόμοι στα εξωτερικά.
Ιατρεία.
Που τίμησα δεόντως.
Ως ιδιοσυγκρασία.

Κι απ’ όλους.
Αυτόν.
Που δεν ξεχνάω.
Τον νοσοκόμο.
Που ξεγέννησε Ρομά.
Σε ασθενοφόρο.
Και δέκα χρόνια μετά.
Το καμάρι του ιδρώτα του.
Ενα αυτοκίνητο.
Ξεχρεωμένο.
Του το σπάσε οργισμένος.
Στα φανάρια.
Και τον εξάφρισε.
Κι αυτός κι ο κολλητός του.

Και δεν ξαναμιλήσαμε σαν του ’πα.
Πως αν τον κόπο μας.
Τον κάνουμε.
Φιγούρα.
Στου φθόνου.
Το μάτι.
Που σπάει.
Και πέτρα.
Θα σπάσουμε τα μούτρα.


Ενώ και η κοινωνία.
Όπως δομήθηκε.
Από την ανθρώπινη ιστορία.
Παράγει ως προϊόν.
Τον εγκληματία.

Μια ολόκληρη οικονομία.
Του άκοπου κέρδους.
Να κερδίζει.
Αντί, λοιπόν, να μελετάμε.
Έναν τέτοιο εγκέφαλο.
Που όπως πίνει νερό.
Κλέβει.
Καταστρέφει.
Και Φονεύει.
Ή να επανενταχθεί.
Με Παιδεία.
Και εθελοντική εργασία.
Μαθαίνοντάς του ένα βίο.
Που. Να μην προκαλεί.
Ως διασημότητα.
Τα θύματα.
Στην ηλεκτρική καρέκλα.
Τον στέλνουμε.
Ή στις φυλακές.
Με Ισόβια.


Περιμένοντας να πεθάνει εκεί.
Από τις αρρώστιες.
Της κλεισούρας.
Ή σε μια συμπλοκή.
Στης φυλακής την κοινωνία.

Κι αν μικρο-παραβάτες.
Επειδή στοιβαγμένοι
με τις βαριές ποινές
και τα πρεζόνια.
Τους αποφυλακίζουμε φονιάδες.
Κι εμπόρους ναρκωτικών.
Με τ’ αφεντικά πίσω απ’ τα σίδερα.
Να δίνουν οδηγίες
με την οδοντογλυφίδα στα δόντια.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
44. Πυρκαγιές στη Μητρόπολη:

Μέρες.
Με τη μυρωδιά της τέφρας.
Με την αρχαία της σημασία.
Εκ της καύσεως του νεκρού .
Η στάχτη η εναπομένουσα..
Και όλοι γύρω μου.
Με αγριεμένο μάτι.
Χωρίς τα δάση.
Όπως σε πόλεμο.
Με αυτήν τη θλίψη.
Που δε σκοτώνει με διακρίσεις..
Τη θλίψη που αντίκρισα.
Στης Ιερουσαλήμ τα τείχη.
Που Εβραιόπουλα.
Και Παλαιστινιάκια
Κάνουν το σήμα.
Του κομμένου.
Πισώπλατα.
Λαιμού.
Αντί να παίζουν ως παιδάκια.
Πολλοί οι νεκροί.
Για χρόνους της ειρήνης.
Κι όχι μάχης.
Και τα πνευμόνια μας.
Της Φύσης.
Σαν καπνιστού.
Με κακοήθη..
Τουλάχιστον.
Η ίδια η τραγωδία.
Εξανάγκασε την κρατικοδίαιτη Πολιτεία.
Υπό μεσίστια σημαία.
Και πένθιμη αργία.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
45. Ζαχαρίας:

Πριν τον βρουν καθισμένο νεκρό.
Έξω από το δημόσιο γιατρό.
Είχε χαρίσει ελευθερία.
Σε όλα τα πουλιά.
Που συντηρούσε χρόνια.
Με μανία.

Κι ήταν πολλά.
Κι οι γείτονες σωστά.
Ως οιωνό.
Το είδανε.
Και στείλανε.
Στους συγγενείς.
Παιδιά.
Της γειτονιάς.
Να ειδοποιήσουν:
«Το σκάσαν’ τα πουλιά. Του Ζαχαρία».

Κι όταν αργότερα.
Ό,τι συνέβη.
Το σκεφτόμουν.
Κατάλαβα πως γράφτηκε.
Προγόνων μου.
Πολλή μυθολογία.

Πριν - στη χριστιανική εκπέσουν—
Εκκλησία.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
46. Ομιλία μιας καταιγίδας:

Τον ακούω.
Ως ομιλία.
Της καταιγίδας.
Την Αποκάλυψη του Ιωάννη.
Την έχω διαβάσει.
Ως ποίηση.
Και όχι ως μελλοντολογική αφύπνιση.
Και το ίδιο το νησί.
Με βοήθησε σε αυτό.
Που διετέλεσε αιώνες ως τόπο εξορίας
κι ως τόπος καθισμάτων αναχωρητών.
Κι αυτό στην έλικά του.
Δεν σβήνεται κι αιώνες.
Ακόμη. Να περάσουν.
Στη μνήμη τη βαθιά του.
Μιας φύσης που τη νύχτα.
Τοπία της Σελήνης.
Εκεί που καταλαβαίνεις.
Πως η Αποκάλυψη
ήτανε
ενός εξόριστου το ποίημα.
Και πως στο Σύμπαν.
Ταξιδεύεις σε έναν πλανήτη.
Που γυρίζει.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
47. Πηγή ανεύρεσης κουράγιου:

Ως καταθλιπτικός.
Έχω λουλούδια.
Και επτά ζωντανά.
Τα πέντε με φτερά.
Το νερό στα λουλούδια.
Και η φροντίδα μου.
Γι’ αυτά.
Η Χορήγηση Τροφής.
Το καθάρισμα των κλουβιών.
Και η βόλτα με το λευκό μου ξωτικό.
Στη χώρα των σκυλιών.
Εκ της ψυχής και εκ γενετής.
Μια ένδειξή μου.
Πως αγαπώ ακόμη. Τη ζωή.
Αν σταματήσω.
να ενδιαφέρομαι.
Γι’ αυτά. Θα έχω πεθάνει.
Κι ως ψυχή.
Και απλώς.
Θα περιφέρομαι ως κορμί.
Και θα ’ναι πια για μένα.
Τα πράγματα.
Εξόχως σοβαρά.
Όπως τα λένε.
Κι οι γιατροί.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
48. Ηχολήπτης κακίας:

Όσους
και όσες.
Τροχίζανε
τη γλώσσα τους.
Τόσο πολύ.
Που αν ήταν μαχαίρι.
Θα άστραφτε πριν βγει.
Για το αγοροκόριτσο
σουλούπι μου.
Και τα σχισμένα γόνατα.
Την ομιλία μου.
Με τα τουρκάκια.
Και τους Ρομά.
Τα εξωσχολικά βιβλία.
Που λέγανε.
Πως με κατοικούσανε.
Κι απ’ τα φαντάσματα
Δεν μου ’μένε γωνιά.
Για προσευχή.
Και για ιερά διαβάσματα.

Τους εκδικήθηκα.
Με αδερφό εξ αγχιστείας.
Που πειρατής.
Σε κύματα.
Μεσαία
. Άριστος γνώστης μηχανημάτων.
Ήχου και τεχνολογίας. Που με αυγοθήκες.
Και με περισσεύματα. Πικάπ, είχε καιρό.
Τον πιο διάσημο. Σταθμό.
Που για να σβήσει .
Συνετέλεσα εγώ.
Κι η εκδίκησή μας ως εξής:
Θα παίζαμε τρόμου ταινία.
Από ηχεία.
Που θα τα στήναμε.
Με τρόπο.
Στην κουζίνα.
Και ως χαλί.
Την κακισμένη τη φωνή τους.
Και πράγματι τους κάναμε.
να τρέχουν. μες τη νύχτα.
και να τηλεφωνούν σε αστυνομία.
Κι εγώ με τον ηχολήπτη.
Της κακίας.
Να τρίβουμε.
Τα χέρια.
Με μανία.
Την άλλη μέρα.
Όμως μπουκάρανε.
Οι μπάτσοι.
Στου πειρατή.
Το υπόγειο.
Και το σταθμό.
Τον ξεκοιλιάσανε.
Με το νόμο και με τα κλομπ.
Του σπάσανε.
Τους δίσκους.
Μπροστά στους έντρομους γονείς του.
Κι ενώ.
Του γέρου του.
Ο σταθμός.
Σαν πέτρα στο στομάχι.
Μπροστά στη σκόνη βινυλίου.
Τους ψέλλισε.
Με δάκρυ:
Παιδιά όχι κι έτσι.
Είναι κρίμα.
Και πήρε δίσκους.
Να κολλήσει.
Με ταινία.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
49. Βαλίτσα με φτερά:

Και τι δεν έλεγε.
Βαλίτσα με φτερά.
Τον έκρινε.
Ενα αίμα μου.
Που έσκαβε βαθιά.
Κι έξω δεν έπεφτε.

Με λίγα λόγια.
Πως ήτανε καπετάνιος.
Στο καράβι.
Ενώ ταξίδευε στ’ αμπάρι.


Κι όμως. Για δύο.
Από τα εβδομήντα.
Χρόνια της ζωής του.
Ως έγκλειστος. Ναζί. Κολαστηρίου.
Σαν Βόρειος απ’ το κρύο. Λέξη.
Ποτέ του για το Μπέλσεν.

Και το σημάδι του επιζήσαντα.
Που έφερε.
Στα καθημερινά.
Μόνον του ξέφευγε.

Όπως ποτέ του.
Ότι δεν έμπαινε
Σε φούρνο.
Παρόλο.
Που αγαπούσε.
Να ψωνίζει.
Ή που απαγόρευε τα τσόκαρα.
Στο σπίτι.
Που σου φοράγαν’.
Στους φρουρούς.
Να ξεχωρίζεις.

Κι ούτε ποτέ του. Αυτός.
Που πήγε να αγοράσει.
Μια προβλήτα.
Για να της στήσει.
Τουρισμού ξενοδοχεία.
Και γέλαγαν’ οι ντόπιοι.
Για ακόμη έναν.
Δον Κιχώτη.
Που όρμαγε.
Σε μύλους.
Φορώντας πανοπλία.


Είπε
Ότι έσωσε και δύο ακόμα.
Κι ο δεύτερος Εβραίος.
Που του ’στελνε
για χρόνια.
Της Ιερουσαλήμ.
Μια εικόνα.
Κι ο ταχυδρόμος.
Έκανε.
Σαν να φέρνε μπισκότα..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------